Farklı Sagittal split osteotomi fiksasyon tekniklerinin biyomekanik karakteristiklerinin in vitro karşılaştırılması / Bora Özden; Danışman Alper Alkan.

Abstract

Bilateral sagittal split osteotomisi ve modifikasyonları mandibuladaki dentofasiyal deformitelerin düzeltilmesi amacıyla çok yaygın olarak kullanılan bir yöntemdir, ancak segmentleri stabilize etmede hangi fiksasyon metodunun seçileceğine dair görüş birliği yoktur. Çalışmamızın amacı sagittal split osteotomisinden sonra rutin olarak kullanılan 10 farklı fiksasyon yönteminden biyomekanik stabilitesi en yüksek olanı bulmaktır. 50 adet taze koyun hemimandibulası sagittal split osteotomisini takiben 10 fiksasyon grubuna ayrılmıştır. Bu gruplar, bir adet bikortikal vida (Grup A), 2 adet vertikal yerleşimli bikortikal vida (Grup B), 2 adet çizgisel yerleşimli bikortikal vida (Grup C), ters geri-L formunda 3 adet bikortikal vida (Grup D), ters-L formunda 3 adet bikortikal vida (Grup E), hepsi monokortikal vidalı horizontal yerleşimli miniplak (Grup F), ikisi bikortikal vidalı oblik yerleşimli miniplak (Grup G), hepsi monokortikal vidalı oblik yerleşimli miniplak (Grup H), Grup G'deki oblik yerleşimli miniplağa ilave olarak mandibula alt kenarına bir adet bikortikal vida (Grup I) ve ters geri-L formunda 3 adet rezorbe bikortikal vidadan (Grup J) oluşmaktadır. Her bir hemimandibula kendi dizayn ettiğimiz üç nokta biyomekanik test modeline yerleştirilerek çiğneme kuvvetlerini taklit edecek şekilde Instron Llyod LRX test cihazında 3 mm deplasman oluşana kadar baskı kuvvetlerine maruz bırakıldı. Yük / deplasman grafikleri elde edilerek Mann Whitney-U istatiksel analizi kullanılarak karşılaştırıldı.Bu in vitro çalışma, diğer fiksasyon grupları ile karşılaştırıldığında ters geri-L formunda yerleştirilen 3 adet bikortikal vidanın (Grup D) en iyi biyomekanik stabiliteye sahip olduğunu göstermiştir.