Futbolda defans ve forvet mevkilerinde oynayan futbolcuların reaktif çeviklik sürelerinin karşılaştırılması

Abstract

Bu çalışma, amatör futbolcularda reaktif çeviklik süresinin sporcuların mevkilerine ve uygulanan reaktif çeviklik antrenmanlarına göre farklılaşıp farklılaşmadığını incelemek amacıyla yapılmıştır. İstanbul'da 18-25 yaş grubunda aktif olarak amatör futbol oynayan 16 defans (yaş=20,13±1,82; antrenman yaşı=6,81±1,72; boy=177,19±3,87; vücut ağırlığı=71,67±3,70; BKI=22,66±0,71) ve 15 forvet (yaş=21,07±2,19; antrenman yaşı=7,07±1,99; boy=176,46±4,41; vücut ağırlığı=75,70±4.27; BKI=24,13±0,75) futbolcudan oluşmaktadır. Bu gruplar kendi içinde çalışma ve kontrol grubu olarak rastgele örneklem yöntemiyle ikiye ayrılmıştır. Çalışma grubundaki defans ve forvet oyuncularına 6 hafta boyunca haftada 3 gün reaktif çeviklik antrenmanları uygulanmış, kontrol grubu rutin antrenmanlarına devam etmiştir. Uygulanan reaktif çeviklik ön test – son test performans ölçümleri %1 hassasiyetli fotosel cihazı uygulanarak ölçülmüştür. Ölçümler öncesinde gruplara 15 dk. ısınma antrenmanı uygulanmıştır. Ön test sonuçlarına göre, kontrol ve çalışma gruplarının reaktif çeviklik sürelerinin anlamlı olarak farklılaşmadığı görülmüştür. Normal dağılan verilerin analizinde verilerin tanımlayıcı istatistiklerden aritmetik ortalama, standart sapma, minimum-maksimum değerler, normallik testi için Kolmogorov-Smirnov Testi homojenlik sınaması için Levene Test, ikili grupların ön test – son test karşılaştırılmasında tekrarlayan ölçümlerde varyans analizi (Repeated Measures ANOVA) kullanılmıştır. Reaktif çeviklik ön test – son test süreleri, hem kontrol grubunda hem çalışma grubunda mevkilere göre anlamlı bir farklılık göstermemektedir (p>0,05). Çalışma ve kontrol grupları arasında gruplar arası anlamlı bir fark saptanmazken (p>0,05) gruplar içi gelişmeler kıyaslandığında çalışma grubundaki oyuncuların reaktif çeviklik sürelerinin (M=0,42) kontrol grubundaki oyunculara (M=0,20; M=0,21) göre müdahale sonunda daha fazla azalma gösterdiği saptanmıştır (p<0,05). Reaktif çeviklik performansı mevkiler arası anlamlı farklılık göstermezken reaktif çeviklik antrenmanları uygulanan grupların reaktif çeviklik performansları artış göstermektedir. Futbolcuların oynadıkları mevki fark etmeksizin reaktif çeviklik antrenmanlarının uygulanması oyuncuların hem motorik hem de kognitif gelişimine katkı sağlayabilir.

The aim of this study is to investigate whether the reactive agility time of amateur football players differs according to the positions of the athletes and reactive agility training. The study includes 16 defenders (age=20,13±1,82; training age=6,81±1,72; height=177,19±3,87; body weight=71,67±3,70; BMI=22,66±0,71) and 15 strikers (age=21,07±2,19; training age=7,07±1,99; height=176,46 ± 4, 4; body weight=75,70±4,27; BMI=24,13±0,75) who actively play amateur football between the 18-25 age group in Istanbul. These groups are divided into two groups as study and control groups through random sample. The defenders and strikers in the study group have taken reactive agility training 3 times in a week during 6 weeks , and the control group continued their routine training. The applied reactive agility test pre-test - post-test performance tests were measured by applying 1% sensitivity photocell device. Footballers underwent warm-up procedure before the measurements during 15 minutes. According to the pretest results, it was seen that the reactive agility times of the control and study groups did not differ significantly. In the statistical analysis of the normally distributed data, the mean, standard deviation, minimum and maximum for descriptive statistics, Kolmogorov-Smirnov Test for normality test, Levene Test for homogeneity test and repeated measures ANOVA was applied in comparison of pretest - posttest measurement of paired groups. The reactive agility pretest - posttest times of the football players do not differ significantly according to the positions they played in both for the control group and the study group (p> 0.05). While there was no significant difference between the groups between the study and control groups (p> 0,05), it was found that the reactive agility times of the players in the study group (M=0,42)showed more improvement than control group (M=0,20; M=0,21) at the end of the intervention (p <0.05) when the developments within the groups were compared. While reactive agility performance does not differ between the positions, the reactive agility performances of the groups which are applied reactive agility training show an increase. Regardless of the players' positions, the application of reactive agility training can contribute to both the development of motoric and cognitive characteristics.