Kedilerin arka ekstremite uzun kemik kırıklarının retrospektif olarak değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Bu çalışmada 2014-2021 yılları arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Veteriner Fakültesi Eğitim-Uygulama ve Araştırma Hastanesi Cerrahi Ana Bilim Dalı'na getirilen kedilerin yüksekten düşme ve trafik kazaları gibi yüksek enerjili travmalar sonucunda şekillenen arka ekstremite uzun kemik kırıklarının sağaltım olanaklarının retrospektif olarak değerlendirilmesi ile bundan sonraki çalışmalar ve klinisyenler için fayda sağlanması amaçlanmaktadır. Ayrıca olguların ırk, yaş, cinsiyet, travmanın şekillendiği ay/mevsim, klinik ve radyografik değerlendirmeleri ile bu kedilere uygulanan konservatif ve operatif tedavi yöntemlerinin sunulması hedeflenmiştir. Materyal ve Metot: Bu çalışmada; olgulara ait bilgiler OMÜ Veteriner Fakültesi Eğitim-Uygulama ve Araştırma Hastanesi Cerrahi Ana Bilim Dalı'na ait hasta kayıtları taranarak elde edilen kriterlerin yüzdesel dağılımı ve grafik değerlendirilmeleri yapıldı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 404 kedide, arka uzun ekstremite kırıkları arasında birinci sırada %61 (n=248) olguyla femur, %39 tibia (n=156) ile ikinci sırada yer aldığı tespit edildi. Olguların %34'ünün yüksekten düşme, %10'unun trafik kazalarına ve %56'sının nedeni bilinmeyenlere bağlı olarak şekillendiği görülmüştür. Femur kırıklarının sağaltım yöntemleri incelendiğinde en çok kafes istirahati (n=29) daha sonrasında sırayla bandaj (n=26), çapraz pin (n=25), im pin (n=23), tie-in eksternal fiksasyon (n=13), eksizyon artroplastisi (n=10), im pin+ serklaj (n=6) ve pin+plak (n=2) uygulanmış. Tibia sağaltım yöntemlerinde ise en çok bandaj (n=19) daha sonrasında ESF (n=13), plaksternal (n=11), im pin (n=10), kafes istirahati (n=10), amputasyon (n=6), mini sirküler eskternal fiksatör (n=5), im+serklaj (n=4), hibrit eksternal fiksasyon (n=3) ve çapraz pin (n=3) uygulanmıştır. Sonuç: Kedilerin arka ekstremite uzun kemik kırıkları içerisinde femur kırıklarının, tibia kırıklarına göre daha yüksek oranda gözlendiği, tedavi seçeneklerinin ise kırığın tipi, lokalizasyonu ve hasta sahibinin ekonomik gücü ile alakalı olarak değişkenlik gösterdiği sonucuna varılmıştır.

Aim: In this study, it is aimed to retrospectively evaluate the treatment possibilities of hind limb fractures of cats occured after high energy traumas brought to Animal Hospital of Ondokuz Mayıs University Faculty of Veterinary Medicine, between 2014 and 2021, and to contribute to future studies and clinicians. In addition, it was aimed to determine the breed, age, sex, months of arrival, clinical and radiographic evaluations of cats with hind limb fractures, and the conservative and operative treatment methods applied to these cats. Material and Method: In this study; The patient records belonging to the Department of Surgery were scanned and the percentage distribution and graphic evaluations of the criteria obtained were made. Results: In 404 cats included in the study, it was determined that the femur was the first with 61% (n=248) cases, and the tibia was the second with 39% (n=156) among the hindlimb long bone fractures. It was observed that 34% of the cases were caused by falls from a height, 10% due to traffic accidents and 56% due to unknown causes. When the treatment methods of femur fractures are examined, cage rest (n=29) is the most common, followed by bandage (n=26), cross pin (n=25), im pin (n=23), tie-in external fixation (n=13), excision arthroplasty (n=10), im pin+cerclage (n=6) and pin+plate (n=2) were applied. In tibia treatment methods, mostly bandage (n=19), then ESF (n=13), platesternal (n=11), im pin (n=10), cage rest (n=10), amputation (n=6), mini semicircular external fixator (n=5), im+cerclage (n=4), hybrid external fixation (n=3) and cross pin (n=3) were applied. Conclusion: It has been concluded that femur fractures are observed at a higher rate in hindlimb long bone fractures of cats than tibia fractures, and treatment options vary depending on the type of fracture, localization and economic constraints of the patient.