Üniversite Öğrencilerinin Saldırganlık, Kişilerarası Problem Çözme Becerileri, Kişilerarası İlişki Tarzları ve İletişim Beceri Arasındaki İlişkilerin İncelenmesi

Abstract

Bu araştırmada saldırganlık, kişilerarası problem çözme becerileri, kişilerarası ilişki tarzları ve iletişim becerileri arasındaki ilişkileri belirlemek amaçlanmaktadır. Araştırmanın örneklemi 2013-2014 öğretim yılında Ondokuz Mayıs Üniversitesinin çeşitli fakültelerinde öğrenim gören toplam 403 (242 kadın, 161 erkek) katılımcıdan oluşmaktadır. Katılımcıların yaşları 18 ile 25 arasında değişmektedir. Araştırmada katılımcılara Kişisel Bilgi Toplama Formu, Kişilerarası Problem Çözme Envanteri, Kişilerarası İlişkiler Ölçeği, İletişim Becerileri Değerlendirme Ölçeği ve Saldırganlık Ölçeği uygulanmıştır. Araştırma verilerinin analizinde, Pearson Momentler Çarpımı Korelasyon Tekniği ve yol analizi (path analysis) teknikleri kullanılmıştır. Yapıcı problem çözmenin iletişim becerileri üzerinden yıkıcı saldırganlık ve atılganlıkla dolaylı ilişkisi anlamlı düzeydedir. Yine kendine güvensiz yaklaşımın yıkıcı saldırganlık ve atılganlıkla dolaylı ilişkisinin anlamlı olduğu bulunmuştur. Kişilerarası ilişki tarzlarından besleyici ilişki tarzının iletişim becerileri üzerinden atılganlık ve yıkıcı saldırganlıkla dolaylı ilişkisi anlamlı bulunmuştur. Zehirleyici ilişki tarzının ise iletişim becerileri üzerinden atılganlık ve yıkıcı saldırganlıkla dolaylı ilişkisi anlamlı bulunmuştur. Yenilenen kısmi aracılı modeldeki doğrudan ve dolaylı yollar birlikte değerlendirildiğinde, modelin atılganlığın %30unu, yıkıcı saldırganlığın %35ini açıkladığı görülmüştür. Atılganlık ve yıkıcı saldırganlık ile diğer değişkenler arasındaki korelasyon katsayıları incelendiğinde, en yüksek ilişkinin atılganlık ile besleyici, yıkıcı saldırganlık ile zehirleyici kişilerarası ilişki tarzı arasında olduğu görülmektedir. Araştırma bulguları kişilerarası problem çözme becerileri, kişilerarası ilişki tarzları ve iletişim becerilerini geliştirmeye yönelik eğitim programları ve uygulamalarının, saldırganlığın önlenmesindeki önemini ortaya koymaktadır.

This study aims to determine the relationships between aggression and interpersonal problem-solving skills, interpersonal relationship styles, and communication skills.The sample of the study was consisted of 403 participants (242 females and 161 males) attending various faculties of Ondokuz Mayıs University in the 2013-2014 academic year. The participants were 18 to 25 years old. The Demographic Information Form, the Interpersonal Problem-Solving Inventory, the Interpersonal Relationships Scale, the Communication Skills Assessment Scale, and the Aggression Scale were administered to the participants. In order to analyze the data, Pearsons correlation coefficients were calculated, and path analysis was made. Constructive problem-solving was seen to have a significant indirect relationship with hostile aggression and assertiveness through communication skills. Insecure approach was found to have a significant indirect relationship with hostile aggression and assertiveness. Among interpersonal relationship styles, nutritive relationship style was detected to have a significant indirect relationship with assertiveness and hostile aggression through communication skills. Poisonous relationship style was determined to have a significant indirect relationship with assertiveness and hostile aggression through communication skills. When direct and indirect ways in the partially-mediated model were considered, the model was seen to explain 30% of assertiveness and 35% of hostile aggression. The correlation coefficients between assertiveness and hostile aggression and other variables indicate that the highest relationships are seen between assertiveness and nutritive relationship style and between hostile aggression and poisonous relationship style. The research findings indicate the importance of training programs and practices for improving interpersonal problem-solving skills, interpersonal relationship styles, and communication skills to prevent aggression.