Osmanlı’da Sürgün: Trabzon Örneği

Abstract

Osmanlı Devleti kamu güvenliğini sağlamak amacıyla çeşitli tedbirler almıştır. Bunlardan birisi de sürgün yöntemidir. Bu yöntemin Trabzon’daki uygulaması üç şekilde incelenebilir. Birincisi, fetih sonrası buradaki gayrimüslim nüfusun bir kısmı başta İstanbul olmak üzere ülkenin değişik yerlerine gönderilirken, Orta Karadeniz bölgesinden buraya Türk nüfus sevk ve iskân edilmiştir. İkincisi, Birinci Dünya Savaşı döneminde, cephe ve cephe gerisinde kamu güvenliğini bozan ve bozacağı düşünülen kişiler başka yerlere gönderilmiştir. Üçüncüsü, 1461-1920 yılları arası yasalara aykırı davrananların sürgün cezasına çarptırılmasıdır. Bu makalede, bu durum belgelere dayalı olarak incelenecektir.

The Ottoman Empire used “exile” as a means of punishment among theprecautions to achieve public security. The imposition of this kind of restriction can be examined in three ways. Firstly, after the conquest a part of the nonMuslim population in Trabzon was sent to different parts of the country, especially Istanbul, while the Turkish population from the Central Black Sea region has been dispatched and settled in Trabzon. Secondly, during World War I, people who disrupt or are thought to disrupt public security across the locations at the frontal region or at the background were sent to other places. Thirdly, between 1461 and 1920, those who violated the law were banished. In this article, the issue of exile and banishment as a legal restriction was examined with reference to documents.