Ali B. Ma’bed El-Mısrî’ye (Ö. 218/833) Nispet Edilen Bir Hadis El Yazmasının İncelenmesi

Abstract

Rakkalı olmakla birlikte asıl ilmi faaliyetlerini Mısır’da gerçekleştirmiş olanHanefi âlim Ali b. Ma’bed b. Şeddâd er-Rakkî el-Mısrî (ö. 218/833)zamanımızda pek bilinmeyen bir muhaddis ve fakîhtir. Leys b. Sa’d (ö.175/791), İsmail b. Ca’fer (ö. 180/796), İmam Muhammed eş-Şeybânî (ö.189/805) Abdullah b. Vehb (ö. 197/813) gibi hocalardan ders alan Ali b.Ma’bed, aynı zamanda İmam Muhammed’in Câmi’u’l-kebîr ve Câmi’u’s-sağîradlı eserlerinin de râvisidir. Kendisine nispet edilen tek eseri olanKitâbu’t-tâ’at ve’l-ma’siye adlı kitabı da kayıp durumdadır. İşte buaraştırmamızda ona ait olduğunu düşündüğümüz, Cambridge ÜniversitesiKütüphanesi’nde “Mich.Pap.D.953” olarak kayıtlı bulunan bir papirüsüzerine yazılmış olan hadisleri değişik açılardan incelemeyi amaçladık. Sözkonusu bu papirüsle N. Abbott’un Studies in Arabic literary papyri II adlıkitabında incelediği 13 numaralı papirüsün aynı eserin iki parçası olduğusonucuna vardık. Bu bağlamda bu papirüsün söz konusu eserine mi aityoksa, adını bilmediğimiz başka bir eserinin bir parçası mı olduğunu daaraştırdık. Bir hadis cüzü/kitabı olarak doğrudan müellifi tarafındanyazdırılmış olan bu eseri incelememiz hadis kitaplarının naklindekigüvenilirliğe de ışık tutacak niteliktedir. Amacımız bu çalışmayla buyöndeki tartışmalara bir katkıda bulunmaktır.

Ali ibn Ma’bad ibn Shaddâd al-Rakk? al-Misr? (d. 218/833), from Raqqaas a Hanafi scholar actualized the major scientific activities in Egypt is alittle-known narrator and canonist in our day. Ali ibn Ma’bad took lessonsfrom teachers such as al-Layth ibn Sa’d (d. 175/791), Ism??l ibn Ja’far (d.180/796), Muhammad al-Shayb?n? (d. 189/805) and Abdullah ibn Wahb(d. 197/813). Moreover, he was the narrator of Imam Muhammad’s booksentitled al-J?mi al-Kab?r and al-J?mi al-Sagh?r. The book ‘Kit?b al-t?’at veal-ma’siye’ that is the only text thought to belong to him has been missing.We aimed to analyze the hadiths that are written on a papyrus recorded as“Mich.Pap.D.953” in Cambridge University. We have concluded that thepapyrus numbered 13 that N. Abbott scrutinized in his book called Studiesin Arabic literary papyri II is the two parts of the same book. In this regard,we also researched whether this papyrus belongs to the book we’vementioned about. However, this papyrus might be a part of his other book that we do not know. The review of the book as a hadith fascicle that wasdirectly written by the author will offer an insight to the reliability ofnarration of hadith books. The objective is to contribute to arguments inthis aspect.