Organofosfat zehirlenmeli olgularda mortalite oranlarını azaltmada acil tıp eğitiminin önemi

Abstract

Giriş: Organofosfat bileşikleri tüm dünyada tarım arazilerinde ve evlerde böcek öldürücü olarak kullanılmakta ve özkıyım amaçlı alımlarına bağlı organofosfat zehirlenmeleri ile acil serviste sıklıkla karşılaşılmaktadır. Bu çalışmada ülkemizde acil tıp uzmanlığı eğitiminin organofosfat zehirlenmeli (OFZ) olgularda ölüm oranları üzerine olan etkisi incelendi. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada 01.01.1995 ile 31.12.2006 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi hastanesi acil servisine OFZ nedeniyle başvuran olgular geriye dönük olarak incelendi. Çalışma süresi acil tıp asistanlarının acil serviste henüz çalışmadığı birinci periyot, kıdemsiz acil tıp asistanlarının rotasyoner asistanlar ile çalıştığı ikinci periyot ve sadece acil tıp asistanlarının çalıştığı üçüncü periyoda bölündü. Olgular hafif ve ciddi vakalar olmak üzere iki gruba ayrıldı. Organofosfat zehirlenmesi nedeniyle başvuran olgulara pralidoksim ve atropin verilmesi ile entübasyon işleminin gerçekleştirilmesi üç farklı dönem için kaydedildi. Bulgular: Zehirlenmeye en sık neden olan organofosfat bileşikleri Methamidophos ve Dichlorvos idi. Ciddi vakaların oranları sırasıyla üç dönem için %36.7, %60.7 ve % 26.3 idi. Birinci periyotta olguların %9'u, ikinci periyotta %22.3'ü ve üçüncü periyotta %22.5'i entübe edilmişti. Bu üç farklı dönemdeki mortalite oranları yine sırasıyla %26.5, %10.8 ve %3.8 idi. Birinci ve ikinci periyotta tüm hastalara atropin ve pralidoksim (PAM) kullanılmıştı (%100). Ancak birinci periyotta PAM ve atropin uygulaması sırasında herhangi bir protokol uygulanmadığı ve dozun uygulayan hekimin kişisel tercihine bağlı olarak değiştiği gözlendi. İkinci periyotta ise tüm hastalara atropin ve PAM Dünya Sağlık Örgütü'nün belirlemiş olduğu tedavi protokolüne uygun olarak verilmişti. Üçüncü periyotta ise şiddetli olguların tamamı ile hafif olguların 42'sinde (%71.18) PAM ve şiddetli olguların tamamı ile hafif olguların 37'sinde (%67.11) atropin verilmişti. Tüm hastalar tedavi protokolüne uygun olarak tedavi almıştı. Sonuç: Organofosfat zehirlenmeli olguların tanı ve tedavisi toksikoloji bakımından deneyim kazanmış ve acil tıp eğitimi almış doktorlar tarafından yapılması vakaların daha iyi tanımlanmasını ve uygun tedavilerin verilmesini sağlamaktadır.

Objectives: Organophosphates are commonly used as insecticides and pesticides throughout the world. Orgonaphosphate intoxications is not rare due to its intentional exposures. The aim of this study was to investigate the effects of emergency medicine education on the mortality of organophosphate intoxications. Materials and Methods: Patients admitted to the emergency deparment (ED) due to theorganophosphate intoxications between 01.01.1995 and 31.12.2006 were evaluated retrospectively. The study period was categorized into three period as foloows: ED without emergency medicine resident, ED with junior ED residents and residents from other departments working together, ED only with ED residents, respectively. Patients were classified to have mild and severe intoxications. The administration of pralidoxime and atropine and intubation processes of patients were recorded. Results: Methamidophos and Dichlorvos were the most frequent organophosphate compounds established in all organophosphate poisoning patients. The frequency of severe cases were 36.7%, 60.7% and 26.3%, respectively. The mortality rates were also 26.9%, 10.8% and 3.8%, respectively. In the first and second period, all patients were administered pralidoxime and atropine. Although there was not a standart administration protocole for pralidoxime and atropine in the first period, pralidoxime and atropine were given consistent with the recommondations of World Health Organization. In the third period, all the patiets with severe organophosphate intoxication had pralidoxime and atropine administration. Pralidoxime was administred to the 71.1% (n42) of mild cases and atropine to the 67.1% (n37). All the patients had pralidoxime and atropine consistent with the recommondations of World Health Organization. Conclusion: The care of patients with organophosphate intoxication were implemented more properly with the physicians trained on emergency medicine and experienced on toxicology