Üç farklı hibrit kompozit rezinin iki hibrit iyonomer ve bir konvansiyonel cam-iyonomer simana bağlanma güçlerinin değerlendirilmesi

Abstract

Bu in vitro çalışmanın amacı; üç farklı kompozit rezinin bir cam-iyonomer siman ve iki hibrit iyonomer arasındaki makaslama bağlantı kuvvetlerini incelemek ve kırık yüzeylerini stereo mikroskop ve SEM ile görüntüleyerek başarısızlık nedenlerini tespit etmektir. Bu amaç için, her biri 15'er adet test örneğinden oluşan 6 grup aşağıdaki gibi hazırlanmıştır: 1.Grup: Dyract AP akrilik bloklardaki özel yuvalara yerleştirildikten sonra yüzeyleri sırasıyla 320-400 ve 600 gritlik disklerle düzeltildi. Başka herhangi bir yüzey işlemi uygulanmayan yüzeylere direkt olarak TPHkompozit rezini yerleştirildi. 2.Grup: Bu grupta, Vitremer akrilik bloktaki yuvalara uygulandıktan sonra yüzeyleri 1.grupta olduğu gibi düzeltildi. Başka hiçbir işlem uygulanmayan yüzeylere direkt olarak Valux Plus kompozit materyali materyali yerleştirildi. 3.Grup: Bu grupta akrilik bloktaki yuvalara lonofil Plus materyali yerleştirildikten sonra yüzeyler önceki iki grupta olduğu gibi düzeltildi ve başka hiçbir işlem uygulanmaksızın direkt olarak Arabesk Top kompozit materyali uygulandı. 4.Grup: Bu grupta 1. gruptan farklı olarak Dyract AP yüzeylerine TPH kompozit rezininden önce asit etching ve Prime&Bond 2.1 dentin bonding ajanı uygulandı. 5.Grup: Bu grupta 2. gruptan farklı olarak Vitremer yüzeylerine Valux Plus'tan önce asit etching ve Single bond dentin bonding ajanı uygulandı. 6. Grup: Bu grupta, 3. gruptan farklı olarak lonofil Plus yüzeylerine Arabesk Top' tan önce asit etching ve Solobond M dentin bonding ajanı uygulandı. Hazırlanan tüm örneklere 24 saat 37 \circC distile suda bekletildikten sonra (5 2)\circC" de 1dk. (55 2)\circC'de 1dk. olmak üzere 200 kez termal siklus uygulandı. Instron test cihazına aktarılan örneklere 1 mmldak. hızla makaslama kuvveti uygulanarak kırıldı. Tüm gruplar için ortalama değerler ve standart hatalar hesaplandıktan sonra değerler tek yönlü Varyans analizi ve Duncan testi ile karşılaştırıldı. En yüksek makaslama bağlanma değerleri 4. ve 5. gruplardan (20, 20.1MPa) elde edildi. Bu iki grup arasında istatistiksel olarak fark bulunmadı (P0.01). En düşük değerler (5.7 MPa) 3. grupta gözlenirken 12 ve 6. gruplar arasında bir fark bulunamadı Stereo mikroskop görüntülerinde, aynı materyallerin kullanıldığı 3. grupta %100 adeziv başarısızlık gözlenirken, 6. grupta lonofil Plus' a ait %100 koheziv başarısızlık gözlenmiştir, 1.ve 2. gruplar çoğunlukla adeziv başarısızlık göstermişlerdir (% 80, % 86.6). 4. ve 5. gruplar ise çoğunlukla koheziv başarısızlıklar sergilemişlerdir (% 80, % 66.6). Çalışmamız, kompozit rezinlerin asit ve bonding uygulamaksızın hibrit iyonomerlerle güçlü bağlar yapabileceğini ortaya koymuştur. Asitbonding uygulaması iki materyal arasındaki makaslama bağlanma güçlerini önemli ölçüde arttırmıştır.

The aim of this in vitro study was to evaluate the shear bond strength of three different resin composites to one conventional and two hybrid ionomers and to determine failure modes of the adhesion area and surface structures by stereo microscope and SEM. For this purpose, six experimental groups each including 15 test specimens were prepared as described below: Group1: Dyract AP was inserted into standard holes in the acrylic blocks and after setting, the surfaces of the specimens were grinded by 320,400 and 600 grit discs. Without any further surface treatment, TPH resin composite was applied directly on to the surfaces of the specimens Group2: Vitremer was inserted into the standard holes and the surfaces of the specimens were grinded like first group. ValuxPlus resin composite was applied on the surfaces directly as in Group 1 Group 3: lonofil Plus was inserted into standard holes and the surfaces of the specimens grinded as previously described. Arabesk Top resin composite was applied on to the surface as in Group1 Group 4: Differing from the specimens in the first group, Dyract surfaces were etched and Prime&Bond2.1 dentin bonding agent was applied before TPH resin composite insertion Group 5: Differing from the second group, Vitremer surfaces were etched and Single Bond dentin bonding agent was applied before Valux Plus resin composite insertion. Group 6: Differing from the third group, lonofil Plus surfaces were etched and Solobond M dentin bonding agent was applied before Arabesk Top resin composite insertion. All the prepared specimens were stored in distilled water at 37\circC for 24 hours and were thermally cycled for 200 cycles at ( 5± 2) \circC and (55 ± 2) \circC with a 1 minute dwell time in each bath. Shear testing of bonded specimens was performed on Instron test machine using a crosshead speed of 1mm/minute. Means and standard deviations were calculated for each test condition (n15) and compared for significant differences using ANOVA and Duncan tests. The best shear bond srength results were obtained from group 5 and group 4 specimens (20-20,7 MPa). There was no statistical differences between these two groups (P>0.01). The lowest values (5.7MPa) were observed in Group 3 (P<0.01). There was no significant differences between 1st, 2nd and 6th groups. Stereomicroscope results showed 100% adhe-sive failure observed in group 3 and 100 % cohesive failure in group6 Group1 and group2 showed mainly adhesive failures (80%, 86.6 %.). Group 4 and group 5 showed mainly cohesive failure (80%, 66.%). SEM results showed that lonofil Plus had the most irregular and porous surfaces. Vitremer surfaces were relatively smooth but Dyract surfaces were the best. For this reason, it can be concluded that micromechanical adhesion might not have played the main role in Dyract groups Group1 and 4) This study revealed that composite resins bond to hybrid ionomers directly. Acid etching followed by the application of bonding agent on to hybrid ionomer surfaces significantly improved the shear bond strength.