Fiberle güçlendirilmiş bir kompozit sisteminde farklı ağız içi tamir sistemlerinin kullanımının tamir dayanımına etkileri

Abstract

Amaç: Üç farklı ağız içi tamir sisteminin, cam fiberle güçlendirilmiş bir kompozit alt yapı ve bir veneer kompozit malzemesine bağlanma dayanıklılığı üzerine etkilerini in vitro koşullarda incelemektir. Gereç ve Yöntem: Veneer kompozit malzemesinden 24 adet disk şeklinde (10x2 mm) ve cam fiberle güçlendirilmiş kompozit malzemesinden 24 adet kare şeklinde (10x10*2 mm) örnek hazırlandı. Tamir sistemlerinin uygulanabilmesi için örnekler 3 alt gruba (n8) ayrıldı. Birinci ve 2. grupta ortofosforik asit içeren tamir sistemleri, 3. grupta silika kaplama tekniği temelli tamir sistemi üretici talimatlarına göre uygulandı. Bir tamir kompoziti teflon kalıp yardımı ile örnek yüzeylerine uygulandı. Örneklere ısısal döngü cihazında 5-55 C' ler arasında 1500 kez ısısal döngü işlemi yapıldı. Kesme bağlanma dayanıklılığı (MPa) bir üniversal test cihazı ile ölçüldü. Veriler iki-yönlü varyans analizi (ANOVA) ve Tukey HSD testi ile istatistiksel olarak analiz edildi (a0.05). Farklı konsantrasyonlardaki ortofosforik asidin ve silika kaplamanın veneer kompozit ve cam fiberle güçlendirilmiş kompozit yüzeyler üzerine etkisi tarama elektron mikroskobu (SEM) ile incelendi. Bulgular: Tamir sistemleri ve altyapı tipi kesme bağlanma dayanıklılığını etkiledi (P0.001). En yüksek kesme bağlanma dayanıklılığı silika kaplama tekniği temelli tamir sisteminin uygulandığı gruplarda (15,680,52 MPa; 11,740,78 MPa) elde edildi (P0.001). Cam fiberle güçlendirilmiş kompozit alt yapı üzerine uygulanan ortofosforik asit içeren tamir sistemleri arasında istatistiksel fark bulunmadı (P0.05). En düşük kesme bağlanma dayanıklılığı veneer kompozit malzemesi üzerine %40 ortofosforik asit içeren tamir sisteminin uygulandığı grupta (4,911,10 MPa) elde edildi (P0.001).. Sonuç: Test edilen fiberle güçlendirilmiş kompozit sisteminde silika kaplama tekniği temelli tamir sistemi tamir kompozitinin kesme bağlanma dayanıklılığını arttırmıştır.

Aim: To evaluate the effects of three different repair systems on bond strength to a glass fiber-reinforcedframewok material and a veneer composite material in vitro. Material and Methods: Twenty four disc specimens (10*2 mm) for veneer composite and 24 square (10x10*2 mm) specimens for fiber reinforced composite, were prepared. Specimens were divided into 3 subgroups (n8). In first and second group orthophosphoric acid based repair systems, in third group silicoating based repair system were applied according to manufacturers instructions. Repair composite was applied on specimen surfaces with a teflon mold. The specimens were thermocycled 1500 cycles at 5 °C to 55 °C. Shear bond strengths were measured in a universal test machine. Data were statistically analyzed by 2-way analysis of variance (ANOVA) and Tukey HSD test (a0.05). The effect of orthophosphoric acid in different concentrations and silica coating on the surface of veneer composite andfiber reinforced composite were examined under a scanning electron microscope (SEM). Results: Repair systems and framework materials effected the shear bond strengths (P<0.001). The highest shear bond strength values were achieved in groups which silicoating based repair system (15,68±0,52 MPa; 11,74±0,78 MPa) was applied (P<0.001). There was no significant difference between the application of orthophosphoric acid based repair systems on glass fiber reinforcedframework material (P>0.05). The lowest shear bond strength was achieved on veneer composite material with the application of 40% orthophosphoric acid based repair system (4,91 ±1,10 MPa) (P<0.001). Conclusion: Silicoating based repair system increased shear bond strength of repair composite in tested fiber reinforced composite system.